大河之曲多宽间,牧田枕倚长隄湾。
乌栖鹊散隄树寂,柝木声稀宵欲阑。
牧儿跨马乘凉月,历历绕群高唱发。
幽情逸气生自然,往往鸣鞘应疏节。
歌辞难辨野风高,似述离忧嗟役劳。
徘徊不断何妨近,彷佛微闻已复遥。
长川冷浸秋云白,露草翻光凝碧色。
星疏河淡夜初长,展转空亭奈孤客。
洞箫音律京君明,可怜骨朽不更生。
安得使传哀怨意,为我写之羌笛声。
春风未雌雄,尊酒自贤圣。燕巢楼阁间,莺语花柳静。
少年固长贫,长岁复多疾。闭门取坚坐,到此多事日。
不嫌冷如浆,所要甘似蜜。旧书堆几案,老眼厌涂乙。
不如壁角坐,万事付以实。况今雨泽足,已觉忧患失。
秋成日在望,所至有梨栗。贼报虽未衰,一饱良可必。
数亩幽畦满小园,儿童无事亦嘲喧。水摇日影上檐角,风送花香来鼻根。
病去只留花作伴,客来常欠酒应门。城南旱夌尘埃里,不借春江一尺浑。
重明水深波洗空,嘉鱼万族连西东。鲲鲕细碎长者惜,赤鲤成就随飞龙。
南风吹雨中宵雷,众鳞不去真常才。鲂鱼如玉鲙第一,安得大网相随来。
君子贵自然,不为时俗观。升车不广欬,即席不变颜。
疾驱不駷辔,高张不急弹。尘埃视流俗,中立何可干。
颜生处陋巷,求仁得所安。箪食一瓢饮,孔圣推其贤。
人间变化亦何常,不在他生与彼方。病后公羊哀作虎,顾时司马懿为狼。
龙眠顿长参天木,龟老犹支病叟床。又有此曹惟奈久,非干天地日偏长。
逢花眼倦开,见酒手频推。
不恨吾年老,恨他将病来。
芊芊芳草望中迷,传火楼台丽日西。飞絮轻翻遮柳陌,落花乱点暗桃溪。
琉璃波净沈鱼藻,玳瑁帘疏阻燕泥。百五良辰最葱茜,绿阴行马过莺啼。