闻道邦人尚去思,栽松植竹绕丛祠。
要知独立无言处,正似危邦援绝时。
平世功名付图画,暮年活计在钩丝。
谢公旌旆巡山后,千里殷勤寄好词。
结绮临春成草莽,繁华都入暮烟中。
后庭玉树迎秋色,犹带张妃脸上红。
柴门尽日少蹄轮,坐对横窗数点春。
心向雪中偏暴白,影来月下亦精神。
十分洗尽铅华相,百劫修来贞洁身。
笑杀唐人风味短,不应唤作弄珠人。
冷香疑到骨,琼艳几堪餐。
半醉临风折,清吟拂晓观。
赠春无限意,和雪不胜寒。
桃李有惭色,枯枝试并栏。
搜诗索笑傍檐梅,冷蕊疏花带雪开。
莫把枯梢容易折,留看笑影上窗来。
未信花飞能减春,花飞只恼有情人。
也知造物贾余巧,要作醉眠红锦裀。
冷艳天然白,寒香分外清。
稍惊春色早,又唤客愁生。
待索巡檐笑,嫌闻出塞声。
园林多少树,见尔眼偏明。
花残雨又风,飘紫复飘红。
不到三春尽,都经数夜空。
绕阑仍聚散,逐水尚西东。
可惜多情蝶,徘徊晚照中。
桃李粗疏合负荆,岁寒标格许谁并。
花中有道须称最,天下无香可斩清。
倚竹向人如少诉,临流窥影更多情。
何当唤取湘累起,伴我空山茹落英。
展开阅读全文
山深春未动,沙浅水欲冰。
玉梅於此时,靓妆略无朋。
露蕊欲的皪,月枝持鬅鬙。
俨如江汉女,可爱不可陵。
他年江南路,晓妆犯严凝。
寻香烟雨中,横斜插茅簦。
却数今几日,痴如秋后蝇。
北岭枝欲空,谁与扶一登。
聊分窥水影,依我照字灯。
坐使惜花梦,临风脚腾腾。
昔如梦中蝶,今学桑下僧。
了知菩提长,念起我何曾。