九重寤(wù)寐(mèi)忆忠诚,故向长沙起贾生。
魏阙(què)丝纶新借宠,秦淮草木旧知名。
已闻塞下销锋镝(dí),正自胸中有甲兵。
万幕从兹无减灶,笑看卧鼓旧边城。
诏颁(bān)英簜促锋车,暂借长才按转输。
昔叹当年无李牧,今知江左有夷吾。
休论足食为先策,自是平戎在用儒。
来岁春风三月暮,沙堤隠隠接云衢。
贾生:指汉贾谊。
魏阙:古代宫门外两边高耸的楼观。楼观下常为悬布法令之所。亦借指朝廷。
锋镝:刀刃和箭头,泛指兵器,也比喻战争。
卧鼓:息鼓。常示无战争﹐或战事已息止。
英簜:古代竹制的符节,持之以作凭证,犹汉代的竹使符。后亦泛指外任官员的印信和证件。锋车:即追锋车。常指朝廷用以征召的疾驰之车。
李牧:战国时期赵国人,战国时期赵国杰出的军事家、统帅。官至赵国相,大将军衔,受封赵国武安君。夷吾:管仲,名夷吾,又名敬仲,字仲,春秋时期齐国著名的政治家、军事家,颍上(今安徽颍上)人。
平戎:原谓与戎人媾和。后指对外族采取和解政策,或平定外族。
颜不常朱鬓易斑,流光难驻两跳丸。
一年又是等閒过,百岁只消如此看。
把酒何曾长在手,种桃能得几凭栏。
痴人醉梦不知醒,日夜双鼎抵死攒。
茫茫塞月笼寒雾,万里征人不知数。
年少难消壮志多,精锐连营肃貔虎。
从军何日见军回,但见日日长淮雨。
烽烟散漫满路岐,边声飒飒秋风起。
天涯芒草马成群,放去弯弓乱飞舞。
夜深更听胡女歌,古来白骨多於土。
青葱嘉树锁连甍,间忆东楼望远情。
禁壘晓烟浮旧色,御沟春水漱新声。
杯盘冷落留芳草,帘幕阴沈听乱莺。
汉殿未传红蜡烛,到家犹得趁沮明。
道士当年九日山,侧身西望翠云间。
一枝乞倚纯阳洞,万仞崔嵬不可攀。
弃家忽若遗,四海吴元常。轩冕安足轻,妻孥等毫芒。
古来惟仁者,有勇故莫当。枨也自多欲,此心焉得刚。
相君抱壮烈,慷慨志亦偿。徒悲萧长倩,屡折终堂堂。
子居真俗间,袖手每在傍。十载复相见,挂帆上潇湘。
我居卞峰颠,万仞凌穹苍。何时一茅屋,共结两道场。
有山不能归,坐愧三十年。冠服岂不荣,狙猿强包缠。
惟馀缁衣心,未敢忘贤贤。他日得吾子,匣藏骇龙泉。
衰颓为兴起,此肠宁非天。羯胡玩兵久,亦悟终好旋。
叩关复请吏,企颈志颇虔。休兵固有期,抚事犹涕涟。
投怀幸倾泻,知子非寒蝉。十日对榻语,夜窗了无眠。
贾生侍宣室,趣席方招延。愿上治安策,何者今当先。
我行返故庐,趺坐看炉烟。功名会及时,伫子论燕然。
章泉相去每相思,多谢交情不见遗。
缱绻方赓前日句,联翩又读后来诗。
梅方迎腊多投好,菊已凌霜不入时。
大抵世情皆若此,吾侪真结岁进知。
每荐盘餐自觉清,尝於雨后撷其英。
未言服饵收奇效,翠叶黄花眼早明。
频年感烟草,荒冢几人耕。吴楚逢寒食,山村见独行。
天阴月不死,江晚汐徐生。到海征帆影,悠悠识此情。