宦情随推移,世事分限域。帝城冠盖会,千里或咫尺。
赏僚尽英贤,了事即馀日。念我契阔情,招邀见怀忆。
春事日光辉,湖山好颜色。徐行失前骑,可望不可即。
徜徉大堤上,徙倚长桥侧。游龙䀭生花,意极反寥阒。
山房启烟扉,僧话寄禅寂。同来妙人物,高论倾历历。
朋簪忽逢会,并辔随休适。将军万金园,花竹照燕席。
高情发清旷,绝巘疲危陟。俯视天壤间,锦绣蒙山泽。
太平岂无象,黔首何知德。须臾碧云暮,过羽杯行疾。
投林暝鸦还,隔浦灯火湿。呼车各零乱,红烛明青壁。
良辰尚多欢,整整三分一。后会傥相从,前言未应食。
正好园林藉落英,细风吹雨湿清明。墙阴旱渴休无赖,自有鸣鸠解唤晴。
一生行路竟如何,乐事还稀苦事多。知是风波欺客子,不知客子犯风波。
再钻巴火尚浮家,去国年多客路赊。
那得青烟穿御柳,且将银烛照京花。
香鬟半醉斜枝重,病眼全昏瘴雾遮。
锦地绣天春不散,任教檐雨卷泥沙。
想见吾儿挈我孙,浇松烧笋杏花村。
自怜久罄青蚨橐,犹喜能赊绿蚁樽。
万事是非双鬓识,十人兄弟一身存。
春残决合为归计,未听啼鹃已断魂。
巢乌噪处绿杨村,寒食人家昼掩门。
麦陇晓风收宿润,烟林午日涨黄昏。
片片飞花更异乡,人家插柳抵愁长。晴沙烟草几今古,春去春来燕子忙。
吴越清明四十年,可曾归梦搅清眠。楼头欲与仲宣语,蓦地一声啼杜鹃。
佳游得令辰,过此不为春。
一境风光秀,万家烟火新。
燕初飞玉殿,草不染香轮。
逼水蒲牙短,围堤柳带匀。
纵谈高出古,落笔健生神。
日暮还醒去,林化应笑人。
老禅期客煮园蔬,少憩西邻日转初。万白千红好时节,断魂空付两龙驹。