钓利钓名者,纷纷三峡中。何人化为石,又作钓鱼翁。
千载朱弦无此悲,欲弹孤绝鬼神疑。
故人舍我归黄壤(rǎng),流水高山心自知。
年流传的朱弦没有这种悲哀,想弹孤绝之曲连鬼神都凝住了。
故人舍我而去归于黄土,你我之间一曲高山流水,现在也就只有我自己心里是最清楚的啊!
黄壤:即黄土。
衣食须耕稼,无端浪出游。
客途南北雁,世事雨晴鸠。
蓬转何时已?灰寒善自谋。
江湖千万里,何处久渔舟?
先生自卫客西畿,乐道安间绝世机。
再命初筵终不起,独甘穷巷寂无依。
贯穿百代尝探古,吟咏千篇亦造微。
珍重相知忽相访,醉和风雨夜深归。