客亭杨柳叶初残,歌咽秋空惨别颜。
吟爱好峰归越路,醉冲寒雨出秦关。
烟萝庭户重栖倚,渔浦人家旧往还。
纵使功名无分得,免教心在怨尤间。
侠气峥嵘盖九州,一生常耻为身谋。
酒宁剩欠寻常债,剑不虚施细碎雠。
歧路凋零白羽箭,风霜破弊黑貂裘。
阳狂自是英豪事,村市归来醉跨牛。
箜篌且勿弹,老夫不要听。
河边风浪起,亦作箜篌声。
古人抱恨死,今人抱恨生。
南邻卖妻者,秋夜难为情。
长安买歌舞,半是良家妇。
主人虽爱怜,贱妾那久住。
缘贫来卖身。不缘触夫怒。
日日登高楼,怅望宫南树。
衣食须耕稼,无端浪出游。
客途南北雁,世事雨晴鸠。
蓬转何时已?灰寒善自谋。
江湖千万里,何处久渔舟?
春圃莺花围席,秋堂风露入帘。
宁以肩承蹴踘,不将手触牙签。
药玉船中酒似空,水沉烟上雪都融。
梅堂客散人初静,椽烛烧残一尺红。
行天莫乘龙,行地莫乘马。
龙马各有待,牵连一时假。
至人运独照,八表周神化。
结交当结心,势利徒夸咤。
兔丝倚乔松,缠绵不相舍。
秋风飞严霜,荣枯何所藉。
富贵人所慕,贫贱人所鄙。
妻嫂薄苏秦,人事古如此。
游子归去来,劳生良可耻。
钓利钓名者,纷纷三峡中。何人化为石,又作钓鱼翁。
宿雨初晴晓尚寒,土膏欲动未全乾。碧萱红药饶情态,世漏春光已满栏。
看月倚修桐,寥寥夜正中。
西郊金气肃,南陆火云空。
绕树徒怜鹊,传书未有鸿。
浩歌谁与和,禅意自相通。