天命岂人力,神功非智窥。艺祖昔臣周,周德久已衰。
上将分六师,北征在郊圻。士卒中夜起,神器仓猝移。
谁言一朝变,乃定万世基。国门一舍地,传舍犹当时。
故老无复存,遗话嗟何知。维留威神在,凛然万方归。
东吴七月暑未艾,川云忽兴天昼晦。
蔽空雨点弩发机,平地成渠屋穿背。
早禾玉粒自天泻,村北村南喧地碓。
大牲如阜酒如江,相唤龙祠作秋赛。
名郎此地昔徘徊,天诱良孙接踵来。万屋尚歌馀泽在,一轩还向旧堂开。
右军笔墨空残沼,内史文章祇废台。邑子从今誇胜事,岂论王谢世称才。
有美人兮天之涯,食兰菊兮服锦衣,
披琼简兮规天维。隔昆丘之遐阻兮,
限弱水之漫瀰。曾故人之莫吾知兮,
旷千载而不归。岁冉冉其将莫兮,
俨吾驾而不可以徒回。几逍遥於山阿,
思夫君於式微。
公馀谁解憩劳生,不动天机性自灵。道骨对山尤更好,梦魂闻雨易为醒。
谩抛芽雪归仙鼎,只把筌蹄看圣经。还顾一源无去住,双梧惟有翠盈庭。
九龙峰下阁横秋,世上纤尘不可留。清伴夜蟾留醉客,细吹时雨走归舟。
天南从此载鹏往,山北与谁乘鹤游。已是逍遥何所待,上人高卧见蓬丘。
水曲山隈四五家。夕阳烟火隔芦花。渔唱歇,醉眠斜。纶竿蓑笠是生涯。
屯田词,考功诗,
白水之白锺此奇。钩章棘句凌万象,
逸兴高情俱一时。耆卿骨朽士特死,
涧谷错莫无晶辉。后生俊秀何其寡,
吾宗喜有莱孙者。双瞳点漆面如水,
一见使我心神写。读书已通经,
学赋已知律。只今年十三,
吐气成五色。骊珠出海夜生光,
突笴流弦追莫及。人材有价谁能私,
不妨乃翁聊誉儿。囊中彩笔今付汝,
往继二妙声名驰。
万柄高荷碧玉圆,芙蓉时见一枝鲜。
何年种此北山北,便向中间安小船。
闲居常自足,谓欠亦谁增。
辟谷知难学,餐霞岂易能。
菜非饕地主,米不慁邻僧。
白日惟扃户,黄昏便点灯。