武陵人去水横陈,独向玄都管领春。
日暖风轻尘扑面,刘郎空老苦吟身。
凭高座久渐生寒,远水明楼夜正残。
月色照人人似月,椅栏一曲为谁弹。
秦外市尘吹不到,独看流水种桃花。春红片片飞时候,动影垂光是落霞。
自然秾脸与深唇,一味繁红也绝伦。沧海浪传千岁种,武陵应有四时春。
去年崔护诗仍在,前度刘郎意独亲。亦要清樽相料理,可能但倚笔如神。
雨过新含灼灼华,烟笼芳树势交加。狂飞粉蝶穿朱槛,巧啭流莺傍碧纱。
露井细香飘烈麝,霜林浓艳散馀霞。啮毫更近成阴处,似入仙源一径斜。
年少刘郎初见时,似笑东风三两枝。
刘郎白发欲再见,前溪落尽迷佳期。
每对春风竞吐芳,胭脂颜色更浓妆。含羞自是不言者,从此成蹊入醉乡。
照水桃花树,春风灼灼开。
虽非天上种,何异观中栽。
帝子吹笙罢,渔人信棹回。
故园何处是,目尽望乡台。
红雨随风散落霞,行人几误武陵家。
牧童若向青帘见,应认枝头作杏花。
柳坠梅飘半月初,小园孤榭更庭除。
任应雨杏情无别,最与烟篁分不疏。
比并合饶皮博士,形相偏属薛尚书。
薄红深茜尖尖叶,亦有愁肠未负渠。