君去我逾静,我病君得知。如何便相远,未有再见期。
溪桥已春晚,红紫久离披。初无一尊酒,慰君别后思。
君才则甚长,所用无不宜。但当敛光芒,匣剑深藏之。
初非击刺用,肯顾庸人嗤。平生富事业,馀事尤长诗。
当官倘见念,琢句敢嫌迟。上以寄难兄,下以愈我饥。
淡日轻风细雨馀,阴阴溪柳映溪蒲。清流平岸舟行疾,野鸟时闻声自呼。
异时携客醉公家,蜡烬堆盘酒过花。万里溪山隔春事,十年风景困胡沙。
郑庄好客浑如昨,何逊能诗老更佳。但得尊前添一笑,莫言漂泊在天涯。
宿州古城城北隅,雨罢晴开如画图。杂花乱蕊未须道,白杏一枝天下无。
香风袅袅入短袖,明月萧萧随蹇驴。二年不复见此乐,清江万顷正愁予。
三年江上守孤城,日日思归去未能。
虽愧憩棠无惠政,却欣伐木有良朋。
花开后圃春同醉,月满高楼夜共灯。
别后有须俱自爱,从今拭目看飞腾。
刚者不坚牢,柔者难摧挫。不信张开口了看,舌在牙先堕。
已阙(quē)两边厢,又豁(huò)中间个。说与儿曹莫笑翁,狗窦(dòu)从君过。
坚硬的事物容易折断,而看起来柔软的事物往往生命力顽强。如果不相信就张开嘴看看,舌头完好无损牙齿却已脱落。
两边的槽牙已经掉光,中间的切齿也开了个大洞。孩子们不要笑我稀落的牙齿似狗洞,这洞可以供你们进出耍着玩呀!
阙:同“缺”。两边厢:两旁;两侧。儿曹:儿辈;孩子们。狗窦:狗洞。从:任凭。
水碧衫裙透骨鲜,飘摇机杼夜凉边。
隔林恐有人闻得,报县来拘土产钱。
滂沱一雨洗清秋,千里郊原旱气收。
急遣奚奴洗觥盏,醒心亭上看溪流。
菊苗新擢马兰丛,柳老吹花拂掠空。
闻说先生过山去,钓丝无主系东风。