杖策寻烟渡,前村尚晓钟。山中过新雨,日气满春松。
雾谷暗人响,水沙澄鸟踪。却回看别处,犹见最高峰。
雅道谁能好,希声淡过琴。不逢千载士,空负一生心。
古意常先得,闲情或对吟。从教尘世上,难更说知音。
高秋不尽客愁宽,咫尺山楼一晤难。我已伤心惊往事,君还良夜忆清欢。
歌来白玉魂堪断,哭罢青山泪未残。一片灞陵驴上月,几时携手雪中看。
五采冲霄见羽仪,龙蛇研影快清时。报亲读礼三年毕,事主扬名四海知。
獬廌班中曾抗疏,凤皇台上好题诗。沧江画鹢潮催发,不尽离愁酒一卮。
何处秋吟觅远公,苍苔古道石林东。月生双树闻虚籁,香绕诸天见化宫。
万法已超言说外,此身多在别离中。明朝更写三生偈,去约忘机海上翁。
不悲霜露但伤春,孝理何因感兆民。
景帝龙髯消息断,异香空见李夫人。
浅莎深苑,流萤暗度。问霜纨、藏在何处。一自西风,乱翦翦、枝头红露。怕因循、彩鸾尘蠹。
歌台香散,离宫烛暗,谩消凝、凌波微步。最怕黄昏,小楼外、零云残雨。把相思、共青镫诉。
异地开龙泓,应接悦万状。仁祠辟唐时,结构妙意匠。
初堕白云中,忽踏苍松上。窈窕转层岩,崱屴出孤嶂。
竹深视听幽,苔滑行步妨。烂烂明花蹊,袅袅挂萝帐。
抖擞跻其巅,倚阑堪写望。风来林景清,日落岚气涨。
盈盈西子湖,绿净在杯盎。展席面青山,支铛温昔酿。
既酣恣谭谐,吾怀亦已畅。念彼辨才师,说法浩无量。
当年群贤游,前尘宛俯仰。残碑字模糊,云烟付幻妄。
良友幸招寻,消摇纵天放。浮生山水缘,著屐费几两。
归途闻流泉,殷耳一何壮。