渺渺春江空落晖,旅人相顾欲沾衣。
楚王宫外千条柳,不遣飞花送客归。
自觉无春思,春长在眼前。
天晴梅堕雪,地暖草生烟。
独步迷山影,空肠饱涧泉。
乡心徒耿耿,为客又经年。
渝州正二月,日夜雨潇潇。
石濑添新涨,江风送落潮。
春催花影薄,林杂鸟声娇。
楚客多归思,长天坐寂寥。
玉勒雕鞍燕北春,闲愁空自惜芳尘。
杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。
积雨柴门草色新,一经白首又青春。
也知性癖难趋俗,却喜身闲不属人。
冷食邻家将禁火,软泥门巷不生尘。
高怀谁肯同消散,放棹烟江采白蘋。
玉勒雕鞍燕北春,閒愁空自惜芳尘。杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。
初日照杨柳,玉楼含翠阴。啼春独鸟思,望远佳人心。
幽怨贮瑶瑟,韶光凝碧林。所思曾不见,芳草意空深。
朝来一阵无情雨,敲得庭花半欲残。燕子不知人冷落,飞来帘底避春寒。
嫁得萧郎不恋家,几年流落在天涯。满怀多少伤春事,嫌杀门前叫卖花。
君知妾有夫,赠妾双明珠。感君缠绵意,系在红罗襦。
妾家高楼连苑起,良人执戟明光里。知君用心如日月,事夫誓拟同生死。
还君明珠双泪垂,何不相逢未嫁时。